Startpagina

Heel het spectrum van beelden die kanker het organisme opdringt, behoort tot de mogelijkheden om het lichaam te bevrijden van die taken die eigenlijk tot het arbeidsveld van de ziel (psyche) behoren, vanaf het negeren van grenzen tot en met het uit de band springen, of vanaf vitale groei tot en met tomeloze agressie. De status van een matte geest moet worden opgegeven, ten gunste van de toppen en dalen van het eigen leven.
Herbezinning
In het kankerproces moeten we ons Lebensraum verschaffen, vanaf het lichamelijke niveau tot het geestelijk- psychische domein. Er staan veranderingen te gebeuren, en die vereisen moed. En ze zijn overal elders zinniger dan in het lichaam. Net zoals de kankercel probeert iets vanzichzelf te maken, moet de patiënt iets van zijn of haar leven maken. En het dient iets van hem- of haarzelf te zijn, zoals duidelijk wordt gemaakt door het streven naar zelfstandigheid van de kankercel. Aan de vruchtbaarheid van de kankercel moet in het eigen leven gestalte worden gegeven.

Daarnaast is herbezinning op de eigen oorsprong geïndiceerd- ja, misschien is het zelfs letterlijk noodzakelijk afstand te nemen van de sterk gespecialiseerde functie die we in de samenleving, de onderneming of het gezin hebben ingenomen, door een stap terug te doen en weer een man of vrouw met eigenzinnige behoeften en 'gekke' ideeën te worden.

Het roer om
Patiënten die erin zijn geslaagd het roer radicaal om te gooien, vertellen hoe ingrijpend hun leven door de ziekte is veranderd. In plaats van 'door anderen te worden geleefd', hebben ze nu zelf de touwtjes van hun leven in handen; in plaats van slaafs onderworpen te blijven, kwamen zij openlijk in opstand. Bij een patiënt die maatschappelijk geslaagd is, bestaat de mogelijkheid dat de geleefde, maar door betrokkene zelf niet bewust ervaren, egotrip eerst in het bewustzijn eerst in het bewustzijn moet worden geïntegreerd. Dan zal aan het licht komen dat iets anders veel belangrijker is.

'Kanker slaat alleen toe wanneer een deel of delen van ons fysiek, emotioneel en spiritueel niet meer in leven zijn'.

'Wie zich in zijn bewustzijn laat irriteren en zich op dat niveau weet te verdedigen, hoeft het thema niet te verschuiven naar het lichamelijke niveau'.

' Alles wat wordt teruggebracht in het bewustzijn en daar wordt uitgeleefd, hoeft niet op het lichaamspodium te worden uitgebeeld'.

'Iedere genezing wordt voorafgegaan door een noodzakelijke fase van acceptatie; als we tegen ons lot rebelleren, brengt ons dat in de tegenovergestelde richting'.

uit: 'Ziekzijn: signalen van de ziel'  Rüdiger Dahlke

Ontwikkelingsfasen in het ziektebeeld.
In de fase die voorafgaat aan het uitbreken van het ziektebeeld is betrokkene feitelijk al 'patiënt', maar dan een patiënt die in verbazingwekkende mate geduldig lijdt. Hij is grotendeels afhankelijk van zijn omgeving en stelt veel prijs op goede realties met iedereen, zodat hij zich ten opzichte van iedereen vriendelijk en vol consideratie toont. Bovendien is zijn gedrag berekenbaar en betrouwbaar, aangezien hij iedere impuls tot verandering in de kiem smoort.

In zijn streven om niet op te vallen en niemand tot last te zijn, valt het deze patiënt niet moeilijk vrienden te maken. Diepgaande vriendschappen worden overigens in hun omgeving belemmerd door het feit dat deze mensen hun eigen individuele aard nauwelijks kennen en zich daarom niet werkelijk kunnen laten zien zoals ze zijn. Aangezien zij niet voor zichzelf opkomen, hebben anderen aanvankelijk de indruk dat het niet moeilijk is hen nader te komen. Als in de loop van het ziekteproces dan diepere wezenstrekken aan de dag treden, omdat de patiënt voor zijn eigen leven begint op te komen, zal het voor de patiënt niet eenvoudig zijn, laat staan voor zijn omgeving, deze volstrekt onvermoede kant van zijn wezen te accepteren Vaak hebben normapathische patiënten mensen om zich heen die verplichtingen aan hen hebben. Aangezien zij altijd probeerden het iedereen naar de zin te maken en hun eigen groei hebben achtergesteld, zullen mensen met een overeenkomstige resonantie er nu voor hen zijn.

Het sociale gedrag van de patiënt kan vanuit de optiek van de 'zwijgende meerderheid' alleen maar voorbeeldig worden genoemd. Terecht mogen zij zichzelf als een steunpilaar van de samenleving/gezin beschouwen.

Façade
Achter de façade van streng geordende voorbeeldigheid liggen echter al die weerbarstige eigenschappen op de loer die zich in het tweede stadium van kanker, de uitbreekfase, op het surrogaat-niveau van het lichaam manifesteren. Wat in het bewustzijn nooit aan bod kon komen, leeft zich nu uit op dit podiem waarop vooral drama's of 'schaduwstukken' worden geënsceneerd en gespeeld. De jarenlang afgeweerde impulsen tot verandering manifesteren zich nu in het lichaam, in de vorm van mutaties. Wat deze persoon wel of niet wilde doen, is vergeten: nu telt alleen nog de eigen egotrip.

De 'volmaakt' sociale aanpassing verandert in egoïstisch parasitisme, zonder een greintje respect voor tradities en de rechten van anderen. Waar het (cel-)individu zich vroeger geen eigen mening veroorloofde, duikt nu vanuit de schaduwwereld de al die tijd verdrongen aanmatiging op om de hele (lichaams-)wereld naar het eigen beeld te vormen.
Het organisme wordt bezaaid met filiae, dood en verderf brengende dochters.

Het psychisch lang in toom gehouden zaad schiet nu in recordtijd op en toont hoe sterk de tot nu toe niet uitgeleefde wens naar zelfverwerkelijking en het meedogenloos najagen van het eigenbelang in feite zijn. Als dergelijke schaduwinhouden naar de oppervlakte komen, zal vooral de omgeving zich de ogen uitwrijven. Hij gebruikt de diagnose om anderen naar zijn pijpen te laten dansen. Alle vroegere ingetogenheid en tact kunnen worden overboord worden gezet, en er klinken ineens andere geluiden.

Iemand die aangepast was, springt plotseling uit de band of is niet meer in het gareel te krijgen.

Hoe onaangenaam deze plotselinge 'karakterveranderingen' voor de omgeving ook mag zijn, voor de desbetreffende persoon behelst zij een grote kans. Als namelijk de principes van verandering, zelfverwerkelijking en zich laten gelden nu op geestelijk-psychisch niveau worden uitgeleefd en op sociaal niveau zichtbaar worden, zal het lichaamsniveau worden ontlast.

Overigens zijn veel patiënten zozeer verstrikt geraakt in hun aan de normen voldoend rollenspel, dat zij zelfs met de dood voor ogen nog in hun lijdzame houding volharden. Als er op geestelijk-psychisch niveau geen ontlading optreedt, blijft het egobeginsel uitsluitend aangewezen op het podium van het lichaam. De kans om de kanker de baas te worden is onvergelijkelijk veel groter als de hele mens deelneemt aan deze confrontatie en niet alleen zijn lichaam als 'vertegenwoordiger' in de strijd stuurt. Als we werkelijk willen overwinnen, is het noodzakelijk de strijd op alle fronten te voeren.

Regressie is een ander basismotief in de ontwikkeling van kanker - een motief dat eveneens in de schaduw van het onderbewustzijn is afgedaald en plaatsvervangend door het lichaam wordt uitgeleefd. Regressie is de terugkeer naar het begin, de oorsprong. De patiënt heeft het contact met de oorsprong verloren. De tumorcellen moeten daarom dit thema voor hem uitleven en doen dat op hun levensgevaarlijke manier op het fysieke niveau. Kennelijk heeft de mens het levende contact met zijn oorsprong, re-ligio, nodig.

Het betekent echter niet alleen de stap terug naar de oorsprong, maar ook het herstellen van de band met de oorsprong. Allen die stap terug die de band herstelt maaakt de stap vooruit mogelijk. Deze schijnbare paradox komt ook in het ziektebeeld van kanker tot uiting. Enerzijds nemen de cellen hun toevlucht tot regressie naar primitieve, vroege vormen, anderzijds gokken zij met hun streven naar almacht en onsterfelijkheid op razendsnelle vooruitgang.

Een dergelijke tegenstrijdigheid kan alleen via de oorspronkelijke betekenis van het woord re-ligio worden verklaard. Dit woord betekent 'het herstelen van de band'(met de oorsprong), het herstellen met de eenheid. Die in onszelf aanwezig is.

Het is de weg van de onbewuste eenheid naar de bewuste eenheid.
Het patroon van de weg is in de mens verankerd, de weg naar verlichting, beschrijven alle religies als een voorwaarts-gaan naar het uitganspunt. Terugkijken is dus even noodzakelijk als vooruitzien, en beide zijn gericht op hetzelfde einddoel: de eenheid.

De herbezinning op de oorsprong door middel van de vraag: 'Waar kom ik vandaan? en het vooruitblikken via de vraag: 'Waar ga ik heen? zijn bij kankerpatiënten vanuit het bewustzijn afgedaald en worden daarom in het lichaam uitgebeeld. Hoe 'kortzichtig' de patiënt is geworden, blijkt uit zijn overdreven voorzichtigheid en consideratie, die beperkt blijven tot het beperkte kader van de zeer concrete omgeving en de nabije toekomst.

Hij houdt zoveel rekening met andere mensen en hun moraal en leefregels en begroet de nieuwe ochtend en alles wat nieuw en ver is met zoveel voorzichtigheid, dat er voor grote vragen aan het verleden en de toekomst nauwelijks ruimte overblijft. Het kankerproces, met zijn regressie in het peilloze en zijn onheispellende vooruitgang, is een even angstaanjagende als eerlijke afspiegeling van de feitelijke situatie.

De bewuste terugkeer naar het beging met zijn onbegrensde mogelijkheden is, net als de speurtocht naar onvergankelijke waarden, ongetwijfeld een zinvolle weg. De verdringing naar het beging met zijn onbegrensde mogelijkheden, is net als de speurtocht naar onvergankelijke waarden, ongetwijfeld een zinvolle weg. De verdringing naar het onbewuste leidt daarentegen tot 'ziekte als weg'. En ook deze weg is hoe dan ook een pad dat naast vruchtbaarheid ook de kans van vruchtbaarheid in zich herbergt. 

Het is zo ongeveer een laatste aansporing om te ontwaken voor de eigen behoeften.

De beste therapie begint in een vroeg stadium met het inzicht dat ook het beeld van normapathie reeds een ziektebeeld is, ofschoon het in onze tijd een ideaalbeeld is. Vroeg in ons leven zouden we stappen moeten zetten in de richting van individuatie, en verantwoordelijkheid nemen voor ons leven, als preventiemaatregel. Nu is dat met de diagnose kanker alsnog een mogelijkheid om in deze nieuwe levensfase, volgens andere wetten, ons leven af te wikkelen.
De medische prognose heeft ook volgens de ervaringen van de reguliere geneeskunde minder invloed op de levensduurverwachting dan de innerlijke geesteshouding. Doorslaggevend is of de patiënt nog iets van het leven verwacht; als dat zo is, mag hij nog wat levensduur verwachten.

Na het vernemen van de gestelde diagnose moeten we ernaar streven onze 'schaduwen' zo veel mogelijk 'uit handen te nemen'. Alles wat wordt teruggebracht in het bewustzijn en daar wordt uitgeleefd, hoeft niet op het lichaamspodium te worden uitgebeeld. Dit vereist dat we onze eigen situatie eerlijk onder ogen zien, vanuit het inzicht dat niets 'toevallig' gebeurt, maar dat alles een bepaalde zin heeft, zelfs een ziektebeeld dat veel angst meebrengt.

Ontwikkelingskansen
Heel het spectrum van beelden die kanker het organisme opdringt, behoort tot de mogelijkheden om het lichaam te bevrijden van die taken die eigenlijk tot het arbeidsveld van de ziel(psyche) behoren, vanaf het negeren van grenwen tot en met het uit de band springen, of vanaf vitale groei tot en met tomeloze agressie.

Patiënten die erin zijn geslaagd het roer radicaal om te gooien, vertellen hoe ingrijpend hun leven door de ziekte is veranderd.
Van een  therapie, een bio-energetische of een psychotherapeutische benadering(Simonton), mag men verwachten dat zij de principes die door kanker op het lichaamspodium worden uitgeleefd, overneemt. Uiteindelijk is het erom begonnen de vitaliteit en creativiteit van de patiënt te activeren, in plaats van te ondergraven.

Ademhalen
Een essentieel aspect is de adem. Ademhalen is communiceren. En bij lkanker is de communicatie teruggevallen tot een primitief en radicaal niveau. Met het oog daarop is een radicale ademtherapie een goede mogelijkheid, temeer omdat hierbij het lichaam telkens wordt overspoeld met zuurstof. Daar komt nog bij dat de ademhaling als expressie van de levensstroom bij veel kankerpatiënten is belemmerd en beperkt. De toenemende bevrijding van de adem brengt de kans met zich mee dat we ons weer kunnen openstellen voor de levensstroom.

1. Leef ik mijn leven, of laat ik me leven door invloeden van buitenaf?
2. Neem ik het risico mij te laten gelden, of sluit ik terwille van de lieve vrede gemakzuchtige compromissen?
3. Geef ik mijn energieën de ruimte die hun toekomt, of maak ik ze altijd en overal ondergeschikt aan bestaande regels en bepalingen?
4. Geef ik mezelf toestemming agressies tot uiting te brengen, of verwerk ik alles in mijn innerlijk en houd het voor me?
5. Welke rol spelen veranderingen in mijn leven?
Heb ik de moed tot expansie naar nieuwe gebieden?
Ben ik vruchtbaar en creatief?
6. Hebben communicatie en levendige uitwisseling een eigen waarde en plaats in mijn leven, of kan ik het altijd het beste vinden met mezelf?
7. Geef ik mezelf af en toe verlof om uit de band te springen, of is aanpassing voor mij altijd en overal het hoogste goed?
8. Zijn de psychische en fysieke afweer bij mij in harmonie met elkaar, of is in mijn geval de lichamelijke immuniteit verzwakt ten gunste van de psychische afweer?
9. Welke rol spelen de twee fundamenteel-existentiële vragen'Waar kom ik vandaan? en 'Waar ga ik heen?'in mijn leven?
10. Heeft de grote, allesomvattende liefde ooit een kans in mijn leven?
11. Welke rol speelt 'de weg' in mijn leven, onder het motto: 'Ken uzelf, opdat ge God kent'?