Startpagina

Wat psychosomatiek wil zeggen: er is sprake van synchroniciteit tussen ziel(psyche) en lichaam.
We kunnen  voor wat betreft de duidingen van van onze lichaams- en symptomentaal gebruik maken van de symbolentaal van onze psychische werkelijkheid.  Het meeste aan het lichaam stemt overeen met overeenkomstige psychische motieven.

Ziekte (zoals die tot uitdrukking komt in het symptoom) kunnen we daarbij al als een correctie van de onevenwichtigheid op lichamelijk niveau beschouwen, die nodig is om de balans niet naar één kant te laten doorslaan. Om in deze beeldspraak te blijven: het gaat er bij de genezing om het evenwicht niet via onvrijwillige, pijnlijke maar via vrijwillige, bewuste stappen te bereiken.

Lichaam en ziel hebben op de weegschaal van het leven een zelfde gewicht, of dat ons (en de reguliere geneeskunde) nu bevalt of niet. Als we iets psychisch niet kunnen bolwerken, gaat het lichaam zich ermee bemoeien en doet het op zijn lichamelijke manier. Kennelijk kan de balans alleen zo in evenwicht worden gehouden. Als we nu toch nog aan het psychische thema beginnen te werken, kan het lichaam zijn symptomatische inspanningen weer laten varen, de balans blijft in evenwicht en we spreken van herstel. De psyche neemt haar verantwoordelijkheid, en beleeft bewust de thematiek die het lichaam voordien onbewust in het ziektebeeld moest belichamen.

Voor patiënten is hun ziektebeeld natuurlijk altijd het belangrijkst, en het onderscheid tussen wat groot, klein, veel voorkomend en zeldzaam en dus zogenaamd minder belangrijk is krijgt een medi-cynische bijsmaak. Zulke onderscheidingen buiten beschouwing gelaten; we kunnen met een grote zekerheid en groot vertrouwen, de juistheid waarop het lichaam zich uitdrukt, vaststellen. Het is weliswaar van groot belang individuele componenten in het oog te houden en niet alle patiënten over één kam te scheren. Anderzijds hebben ziektebeelden duidelijk iets van een patroon.

Bij de duiding dient verder te worden bedacht dat er op het vlak van wat leeft principieel geen volkomen juiste uitspraken kunnen worden gedaan, en dus ook geen duidingen kunnen worden gegeven die voor iedereen in elk geval kloppen. Duidingen kunnen natuurlijk nooit algemeen toepasbaar zijn, ook al zijn de betreffende symptomen aanwezig.

Omdat ieder individu deelheeft aan de collectieve verbeelding en tegelijk een heel eigen innerlijke verbeelding bezit, kan alleen de echt individuele duiding kloppen, duidingen kunnen wegwijzers zijn, waardevolle, die het kader leveren en de structuren van het beeld. Stemming en sfeer - die doorslaggevend zijnvoor het effect van het beeld- zijn en bliven iets zeer eigens, dat alleen kan worden ontdekt door ons persoonlijk met ons individuele ziektepatroon bezig te houden.

Vaak drukt de spreektaal met betrekking tot ziektebeelden zich heel onverbloemd en eerlijk uit. Ook het lot kiest bij zijn interventies en spreekwoordelijke slagen niet zelden harde wegen. Maar de gegeven duidingen zijn enkel bedoeld om de bewustwording en de persoonlijke ontwikkeling te bevorderen. In het algemeen zijn duidingen altijd waardevrij in zoverre als men nooit kan weten op welk vlak iemand iets beleeft. Aan het lichaam kunnen wij dat van buiten niet zien, aan de persoon kunnen we het wel merken.

De duiding bevordert onze ontwikkeling tot meer bewustzijn, het vellen van een oordeel erover-zowel bij anderen als bij zichzelf- zal altijd alleen maar schadelijk zijn. Het gebruik of misbruik van duidingen om een oordeel te vellen of zelfs te veroordelen zegt voornamelijk iets over het karakter van degene die oordeelt, en laat zien dat hij het hier verdedigde uitgangspunt in essentie(nog) niet begrepen heeft. 

Ziekte onthult schaduwen, en schaduwen worden afgewezen, bijna niemand komt daarvoor uit. Wie nu anderen ongevraagd met duidingen om de oren slaat, wil niet helpen, maar afkraken, en oogst in het algemeen terecht hevige tegenwerking.

De duiding van ziektebeelden is een geweldig hulpmiddel om mensen verder op weg te helpen- maar alleen als ze erom vragen en ook alleen met het nodige respect en in het besef dat wie als buitenstaander duidt, nooit helemaal zeker kan zijn.

Hoe merk je dat je niet meer trouw bent aan jezelf? Wanneer je nooit flow hebt en zelden ergens van geniet, kun je ervan uitgaan dat je te ver bent afgeraakt van je kern. Je bent dan niet meer in contact met het meest wezenlijke stuk van jezelf, en je houdt je merendeels op aan de buitenkant van je persoon met de voor jou specifieke patronen en rollen die daarbij horen. Flow kun je alleen ervaren als je verbonden bent met je centrum. Als je daarvan bent afgeraakt, wordt het heel moeilijk om je door de energie van flow te laten voeden en inspireren. Er zijn allerlei signalen dat je niet meer in de stroom zit.

Een eerste signaal is dat je je moe voelt. Omdat je energie kwijtraakt en er niets nieuws meer bij komt, begin het leven je uit te putten. Van moeiteloosheid en harmonie- de belangrijkste kenmerken van flow - is weinig meer te merken. Het leven is eerder een strijd waarin je op pure wilskracht je doelen probeert te halen. Die strijd speelt zich vooral innerlijk af omdat je op meerdere sporen tegelijk bezig bent. Het voelt heel onprettig als je langdurig niet jezelf kunt zijn. Wanneer je jezelf in de steek laat, dan doet dat pijn.

Het leven begint op overleven te lijken. Rusteloosheid, somberheid afleiding zoeken, het zelfbeeld opvijzelen met externe dingen, verslaafd raken aan iets zijn het gevolg. Positief geformuleerd kun je zeggen dat deze sombere staat de laatste wanhopige poging van het authentieke zelf is om gehoord te worden.

Naast somberheid kunnen ook andere stemmingen een signaal zijn, zoals gevoelens van ergernis, teleurstelling of afgunst. Wie zijn wensen negeert, merkt dat onder andere aan het feit dat hij zich steeds vaker ergert. 

Andere signalen zijn psychosomatische aandoeningen en ziektes. De invloed van chronisch ongelukkig zijn op het lichaam is opzienbarend! Men ontdekte dat emoties zelfs op moleculair niveau in het lichaam doorwerken en niet alleen in de hersenen. Emoties zijn overal in ons lichaam aanwezig en al die cellen zijn met elkaar verbonden in een psychosomatisch netwerk. In die zin is bewustzijn een eigenschap van het hele organisme. Je herinneringen, gedachten en intenties kunnen dus allemaal je lichaam beïnvloeden. En door de vrijkomende hormonen worden ook je stemming en gevoelens beïnvloed.

'Omdat dit web zo uitgestrekt is, kunnen vastzittende emoties zich bijna overal bevinden, wat je gefilterde waarnemingen kleurt met herinneringen aan oude trauma's. Denk eraan dat je geheugen niet alleen in je brein zit maar onbewust in je lichaam leeft, opgeslagen en toegankelijk gemaakt door de moleculen van emotie.

En dan een goed bericht, wanteen verandering of herstel kan op alle gebieden worden ingezet met gevolgen voor het geheel. De verloren levensenergie- de flow die er ooit was  maar bevroren raakte - is als een emotionele blokkade in het lichaam gaan zitten. Dat betekent dat die energie via het lichaam weer gewoon toegankelijk kan worden. Herstellen kan met een combinatie van zelfinzicht en lichaamswerk.