Startpagina

De mens heeft een lichaam gekregen om zich met behulp van dit instrument te verwerkelijken(werkelijk te worden). Alleen door verwerkelijking blijven de energieën stromen.
Zo is het geen toeval, dat begrippen als ver-staan en be-grijpen zeer lichamelijke beelden beschrijven. Het verstand en het begripsvermogen van de mens wortelen in het gebruik van de handen, van de voeten, dus van het lichaam. Wanneer dit samenspel verbroken wordt, komt het tot een steeds dichter wordende stuwing van energie.

De escalatieschaal van geblokkeerde energie ziet er als volgt uit:
1. Een activiteit wordt in het denken geblokkeerd, dat leidt tot hoofdpijnen.
2. De activiteit wordt op het lichamelijke  niveau geblokkeerd, dit leidt tot hoge bloeddruk.
3. De activiteit wordt op het nervale niveau geblokkeerd, en leidt tot ziektebeelden als bijvoorbeeld multiple sclerose.
4. De activiteit wordt in het musculaire gebied geremd, dan ontstaan er ziektebeelden van het bewegingssysteem, zoals bijvoorbeeld reuma, jicht.

Deze indeling in fasen komt overeen met de verschillende fasen van een verwerkelijkte handeling. Of het nu om een agressie of een geslachtsdaad gaat, alle activiteiten beginnen in de voorstellingsfase, waarin men de handeling in gedachten voorbereidt. Dit leidt tot een vegetatieve voorbereiding van het lichaam, zoals sterkere doorbloeding van bepaalde benodigde organen, verhoogde pols, enz. 
Tenslotte wordt de voorstelling met de innerverende medewerking van de zenuwen door de spieren in een handeling omgezet.

Maar altijd wanneer een voorstelling niet wordt omgezet in de daad, wordt onvermijdelijk de energie in een van de vier gebieden(denken, lichamelijk vlak, zenuwen, spieren) geblokkkeerd en leidt daar mettertijd tot overeenkomstige symptomen.

Denken versus handelen
Freud noemde het denken een proef-handelen. Het denken lijkt de mens minder gevaarlijk en minder verplichtend dan het handelen. Het denken mag het handelen niet vervangen, maar het een moet gedragen worden door het andere.

Verdringing
Er zijn principieel twee mogelijkheden om met een probleemgebied om te gaan: men kan dit gebied wegschuiven en verdringen (afklemmen) of het demonstratief overcompenseren. Beide manieren zien er weliswaar uiterlijk zeer verschillend uit, maar zij zijn slechts polaire uitdrukkingsmogelijkheden van hetzelfde probleem. Wanneer men angst voelt kan men bibberen, of woest om zich heen slaan - het is allebei een uitdrukking van zwakte. Deze zelfde verschuiving gebruiken seksueel onbevredigde mensen, wanneer zij als vervanging steeds meer eten. Velen proberen hun honger  naar liefde via de mond te stillen - en worden nooit verzadigd.

Hoofdpijn
Van alle organen reageert het hoofd het snelst met pijn. In alle andere organen moeten eerst veel diepgaande  veranderingen zich voltrekken, voordat er pijn ontstaat. Het hoofd bezit onze meest gevoelige alarminstallatie. Pijn in het hoofd geeft aan dat ons denken verkeerd is, dat wij ons denken verkeerd gebruiken, dat wij bedenkelijke doeleinden nastreven. Het slaat alarm, wanneer wij ons het hoofd breken met vruchteloos gepieker over alle mogelijke 'denkbare' veiligheden, die toch niet bestaan. Wij  kunnen binnen onze  materiële bestaanswijze niets veilig stellen- met iedere poging die wij  daartoe ondernemen maken wij  ons in wezen alleen maar belachelijk.

Wij breken ons altijd het hoofd met absoluut onbelangrijke zaken - tot we er hoofdpijn van krijgen. Spanning hef je op door ontspanning, maar dat is slechts een ander woord voor loslaten. Wanneer het hoofd met pijn alarm slaat is het de hoogste tijd, de kortzichtigheid van het 'ik-wil' los te laten, evenals de eerzucht, die een mens naar boven jaagt, en alle stijfkoppigheid en halsstarrigheid. Het is dan de hoogste tijd zijn blik naar beneden te richten en zich te bezinnen op zijn wortels. Probeer je dit alarmsignaal met pijnstillende middelen te onderdrukken, dan loop je het risico over de kop te gaan.

Sterke gewoonte-energieën conditioneren ons spreken en luisteren. Gestreste ouders merken dat ze vaak snel reageren en dezelfde nutteloze dingen doen en zeggen als hun eigen ouders. Als iemand iets zegt wat ons kwetst, kan ons in een reflex een boze reactie ontschieten, zonder onze bewuste deelname daaraan. Zulke reacties maken de situatie, uiteraard, alleen maar erger.
Als we niet weten wat we echt voelen, zenden we gemengde signalen uit. Het tweede signaal wordt meestal non-verbaal overgebracht. 'Goh, wat interessant' zeggen en teglijk op je horloge kijken, zendt een gemengd signaal. Mensen reageren vaak eerder op kenmerken  zoals toon en gebaar, dan op de verbale inhoud, zorg dat je je daarvan bewust bent.

Je kunt leren spreken vanuit het centrum van je wezen, anderen jou laten zien en anderen door jou gezien laten worden. Dat wil niet zeggen dat je altijd moet praten over zware onderwerpen.  Vriendelijke gesprekken vanuit het centrum van ons wezen hebben grote diepte en energie, en zijn erg heilzaam. 

Als anderen ons kwetsen
Als iemand iets zegt of doet wat een gevoel van verdriet of woede losmaakt, willen we uithalen. We denken dat we ons dan beter zullen voelen. Maar het biedt geen blijvende voldoening. We kunnen ons zelfs slechter gaan voelen, want door uit te halen, weten we dat we niet hebben gehandeld naar onze hoogste intenties. Uithalen versterkt woede in ons bewustzijn. Bovendien creëert het een cyclus van escalatie en vergelding. Wij slaan, zij slaan terug en wij slaan opnieuw. Elke ronde maakt de situatie gevaarlijker, schadelijker en destructiever. Elke ronde wint aan nergie, waardoor het steeds moeilijker wordt om de cyclus te stoppen.

Time-out
Als je vol sterke emoties zit, is het vaak het beste om tegen de ander te zeggen: 'Ik ben niet in beste doen nu. Laten we er mogen over praten'. De clou is om je verzoek voor een time-out op een neutrale manier te brengen, vrij van woede. Als je een time-out neemt, gebruik die dan niet om aan manieren te denken om het pleit te beslechten of slimme opmerkingen te bedenken. Als je geest weer helder wordt en stabiliseert, ga je de weg naar voren zien. je zult weten wat je moet doen en wat je moet vermijden.

Woorden acties van anderen zijn allemaal de gevolgen van oorzaken en condities die zijn geplant door eerdere gebeurtenissen en omstandigheden. Als je weet dat dit het geval is, zie je overeenkomsten tussen de destructieve daden van anderen en natuurrampen, als stormen, overstromingen en aardbevingen. Ze zijn uiteindelijk het resultaat van vergelijkbare, onpersoonlijke zelfloze krachten. Dit is een erg bevrijdend inzicht.

'Waarom zei hij dat? Waarom deed zij dat? Uiteindelijk is het vanwege de pijn of het verdriet die eerder in het bewustzijn van de andere persoon zijn gezaai. Het is jammer, maar geen persoonlijk belediging. Het is een storm, een overstroming, een aardbeving.