Startpagina

cairns

In ons lichaam komen uitsluitend informaties van het bewustzijn tot uitdrukking. Het lichaam doet niets uit zichzelf. Er zijn twee immateriële instanties: bewustzijn(ziel) en geest(leven).
Het bewustzijn vormt hier de informatie, die zich in het lichaam manifesteert en daardoor overgebracht wordt in de zichtbaarheid. Het lichaam is het gebied waarin het bewustzijn zich manifesteert of verwerkelijkt, waar alle processen en verandering spelen, die in het bewustzijn beginnen.
Ben je in je bewustzijn onevenwichtig dan wordt dat in je lichaam als symptoom zichtbaar en ervaarbaar. Symptomen zijn lichamelijke verschijnselen waarin psychische conflikten zich uitdrukken. De symboliek van het symptoom onthult het probleem. Ziekte betekent het verlaten van de harmonie.
Ziekte produceert echter ook een evenwicht. Wanneer zich in het lichaam van een mens een symptoom manifesteert is dat een signaal dat aandacht, interesse en energie op zichzelf richt en daarmee het gewone synchrone verloop verstoord. En wat ons stoort moet verdwijnen. Het moet overbodig gemaakt worden. We moeten dieper in onszelf kijken; waar wijst het symptoom op?
Stel jezelf de volgende vraag: 'Wat mankeer ik?'
Er mankeert altijd wat en wel in het bewustzijn anders was je héél d.w.z. volledig en volkomen. Er ontbreekt iets in je heel-zijn. Wat!

Het mankeert ons dus aan bewustzijn en in plaats daarvan hebben we een symptoom. Het symptoom treedt op als leraar voor de eigen ontwikkeling en bewustwording. Leer daarom de taal van symptomen. Onze taal is psychosomatisch; zij kent de samenhangen tussen lichaam en geest. Vergeet dit  niet, onze symptomen zijn eerlijk.

'Geheeld-zijn' is je bewust zijn van datgene wat je doet.

De taal van symptomen en ons lichaam:

* Je gal spuwen
* Voet bij stuk houden
* Ruggegraat tonen
* Door de kniëen gaan, enzovoort

Om heel te zijn zou het ons aan niets mogen mankeren of ontbreken.  Maar het ego van de mens maakt het voor hem onmogelijk in welke vorm dan ook eenheid of totaliteit waar te nemen, te herkennen of zich ook maar te kunnen voorstellen. Dus leven we in de wereld van de tegenstellingen. 'Ik is niet-jij'.

Bekijk de wetten van de polariteit aan de hand van een concreet voorbeeld:
'De ademhaling'; de inademstroom en de uitademstroom wisselen elkaar af en er ontstaat een ritme, dat is de afwisseling van twee polen.
De polariteit van ons bewustzijn beleven wij subjectief in de afwisseling van twee bewustzijnstoestanden, die zich van elkaar onderscheiden, waken en slapen, dag en nachtbewustzijn, dag-en nachtzijde van de ziel, boven- en onderbewustzijn.
Wij identificeren ons met het dagbewustzijn. Wanneer een mens zich sterk identificeert met zijn bovenbewustzijn, zal hij de poreusheid van zijn onderbewustzijn zoveel mogelijk bagatelliseren omdat de onbewuste inhouden als vreemd, dus angstaanjagend worden beleefd. Wij hebben echter ook twee hersenhelften, elk met een ander doel. De ene helft denkt digitaal  en analytisch, en is verantwoordelijk voor logica en structuur van de taal, lezen en schrijven en de andere helft heeft het vermogen om complexe samenhangen, patronen en structuren in hun totaliteit te begrijpen uit klankbeelden en associaties. Dit analoge denken kan omgaan met de symbolen, beelden en dromen van de ziel. Een mens zou on-heel zijn als hij één van de beide hersenhelften zou bezitten.

Eenheid splitst zich in het menselijk bewustzijn in polen. Deze twee polen vullen elkaar aan (compenseren) en hebben daarom hun tegenpool nodig om zelf te kunnen bestaan. Een polair bewustzijn kan zijn on-heel-zijn overwinnen en weer ge-heeld(volledig) worden. 
De polariteit van ons bewustzijn plaatst ons voor twee mogelijkheden om te handelen en dwingt ons te kiezen. Het gevolg is een waardensysteem met verschillende waarderingsmaatstaven voor wat juist en goed is.
Het derde gezichtspunt
Het inzicht om uit dit dilemma te komen is dat er geen absoluut d.w.z objectief goed of kwaad, juist of verkeerd bestaat. De oplossing is het derde gezichtspunt: alle mogelijkheden zijn delen van de eenheid en hebben daarom bestaansrecht. De ene pool leeft van het bestaan van de andere en kan alléén niet bestaan.

Wie welke pool dan ook bestrijdt, bestrijdt het Al. Want ieder deel draagt het geheel in zich. Dit is theoretisch eenvoudig, moeilijk in de praktijk. Alle inspanningen van de mens hebben een doel: de samenhang van alles beter te leren zien, bewuster worden, niet om dingen te veranderen of te verbeteren. Behalve de eigen wijze van zien. Zo laat evolutie niet iets nieuws ontstaan maar laat het eeuwigzijnde stap voor stap bewust worden.

Je integreert door een 'natrek-proces' stap voor stap en tijdgebonden een bestaand patroon in je leven. Je leert de or-de-ning herkennen. De tijd produceert herhalingen van hetzelfde patroon. Wanneer wij pogen om een pool eenzijdig te versterken, groeit de tegenpool evenredig mee.

Leer polair denken. Wie zegt mooi, schept niet-mooi!

Aan onze identificaties ging een keuze vooraf. Identificatie brengt waardering met zich mee. Deze is slechts subjectief overtuigend, want objectief gezien is het slechts een mogelijkheid om de dingen te zien.
Alles wat wij niet zijn, wat wij niet beleven willen vormt onze schaduw. De schaduw bevat alle afgewezen mogelijkheden die de mens bij zich zelf niet ziet of niet zien wil (dus onbewust).

De schaduw is het grootste gevaar van de mens, omdat hij hem heeft zonder haar te kennen en van haar bestaan op de hoogte te zijn. De schaduw is er verantwoordelijk voor dat alle inspanningen in hun tegendeel veranderen. Hij projecteert op de wereld alles wat de mens niet wil en onaangenaam is. Wat je af hebt gewezen in jezelf, roept steeds weer angst en afwijzing op.

Projectie
We maken principes , een 'buiten-ons', omdat wij hen 'binnen-ons' niet willen accepteren.
Het ik maakt een jij dat als buiten wordt beleefd. We bestrijden ze net zo heftig als wij het in ons innerlijk zouden hebben gedaan. De afwijzing maakt dat de betrokken mens naar dit principe gaat leven. Oh' ironie van het lot! Kinderen maken gedragspatronen eigen van ouders die ze haten. Ijveraars voor de gezondheid zijn vaak zwaar ziek.

Resumé
Wij kunnen slechts in contact komen met datgene, waarvoor wij (resonantie)ruimte hebben.

Welk gebied ga je uit de weg?
Welke principes heb je niet geïntegreerd?
De wereld om ons heen maakt ons niet ziek. de wereld om ons heen is als een spiegel, we zien onszelf en onze schaduw, waarvoor we bij onszelf blind zijn. Kennis heeft polariteit nodig. De tegenpool van de dingen. De schaduw boezemt ons angst in maar de schaduw heeft als inhoud alles wat de wereld ontbreekt om heel te worden.

Dus wacht je op een verlosser die de moed heeft om de helende vraag te stellen:
'Wat mankeer je?' Dan is het antwoord: 'je schaduw', het kwaad, het duistere in de mens. De schaduw maakt ziek- de confrontatie met de schaduw heel(t). Het is de sleutel tot het begrip van ziekte en genezing.
In het symptoom manifesteert zich datgene wat de mens ontbreekt. Het lichamelijke surrogaat voor datgene wat de ziel mankeert. In het symptoom zouden wij onszelf kunnen leren kennen, zouden wij naar die zijden van onze ziel kunnen kijken, die wij zonder meer bij onszelf nooit zouden ontdekken, omdat zij in onze schaduw liggen.

Ons lichaam is de spiegel van onze ziel- het laat ons ook dat zien, wat de ziel zonder confrontatie niet kan herkennen. De mens denkt altijd alleen maar dat te zijn, waarmee hij zich identificeert zoals hij zichzelf ziet. Eerlijkheid en zelfkennis betreffen het het vinden van het Zelf, niet het ik. Het ik verhindert door zijn afgrenzing voortdurend de herkenning van het geheel, het zelf.

In het ziektesymptoom beleven wij duidelijk en eerlijk, wat wij in onze psyche willen verdringen en verbergen. Het is moeilijk om  over je diepste problemen te praten, over de symptomen praat iedereen uitvoerig.
In ziekzijn wordt de mens echt.
De ziekte compenseert alle eenzijdigheden en brengt de mens naar het midden.
Acceptatie van het afgewezen deel wordt in gedrag omgezet en zodoende bewust geïntegreerd. Goed en kwaad zijn twee aspecten van de eenheid. We moeten door de tegenstellingen heen gaan. Want de niet geleefde pool verwerkelijkt zich altijd, vroeg of laat!

Tegenstellingen worden niet vanzelf één- wij moeten deze al handelend be-leven.
Bemin het kwaad- en het is verlost!
Kijk goed: iets is goed zoals het is, je hoeft niet niet direct alles  te verdelen in sympathie en antipathie. Oefen gelijkmoedigheid.

En onthou dit: 'het is niet belangrijk wat de mens doet, maar 'hoe' hij het doet'.

Preventie
Preventie of het voor-komen van ziekte betekent vrijwillig aanwezig willen zijn, voordat de ziekte ons daartoe dwingt. Wat hebben je symptomen je te vertellen? Genezing is altijd verbonden met bewustzijnsverruiming en rijping.

We beginnen aan een speurtocht naar de oorzaken van de ziekte. Zijn de symptomen door psychische processen veroorzaakt? Wat is de bedoeling van de ziekte en daarmee de zinvolheid van het gebeuren?
Achter een symptoom staat een bedoeling, een inhoud die nu aanwezige mogelijkheden benut om zich formeel te kunnen verwezenlijken. Een ziekte kan alle willekeurige oorzaken als oorzaak inschakelen. Vraag het symptoom naar zijn betekenis?

Met welke gedachten, thema's en fantasieën hield men zich bezig toen het symptoom optrad?
In wat voor stemming was je?
Waren er bepaalde berichten, of waren er veranderingen in ons leven gekomen?

Wat gebeurde er in je leven?
Juist die gebeurtenissen die de mens als onbelangrijk en onbetekend inschat zijn in werkelijkheid significant. Omdat in het symptoom zich immers een verdrongen gebied manifesteert, worden ook de daarmee samenhangende gebeurtenissen in hun betekenis verdrongen en dienovereenkomstig gekleineerd.
De kleine, onschuldige dingen van alledag zijn echter vaak stimulans voor verdrongen probleemgebieden.
Je moet het tijdstip waarop een symptoom optreedt, analyseren. Vraag jezelf naar de levenssituatie, gedachten, dromen en berichten die het tijdkader voor het symptoom verschaffen.
Taal- hoor wat je zegt, dit heeft een eigen wijsheid. Wil je wel uit je vel springen van nijd en nu heb je eczeem!!! Je buik ergens van vol hebben!
Taalkundige betrekkingen en associaties laten ons sneller een fenomeen herkennen dan steriele conclusies dat ooit kunnen.

Alle bewustzijnsinhouden hebben hun tegenhanger in het lichaam en omgekeerd. Alles is een symptoom; graag wandelen, ontsoken amandelen...
Afwijzing en verzet maakt een syptoom tot ziektesymptoom.
Ontdoe het symptomatisch gebeuren van tijd en toevalsfactoren. Dring door tot het daaronder  liggende principe en breng en breng dit patroon over naar het psychisch niveau.

'Laat de storing je storen!'
Symptomen dwingen gedragsveranderingen af te verdelen in twee groepen:
a. ze verhinderen dat wij dingen doen, die wij graag zouden doen
b. ze dwingen ons dingen te doen, die wij niet willen doen.

vb. een gebroken been verhindert sporten, het dwingt ons rust te nemen.
Door de afgedwongen gedragingen is het mogelijk conclusies over de bedoeling van het symptoom te trekken. Deze afgedwongen gedragsverandering, een correctie, moet serieus genomen worden. Maar de zieke verzet zich tegen de afgedwongen levensstijl, wil op de vertrouwde weg doorgaan. Een symptoom corrigeert de eenzijdigheden. Zijn we overactief dan is rust een vereiste. Het symptoom dwingt tot beleving van de niet beleefde pool.
Ziekte is een crisis en iedere crisis wil ontwikkeling.

Ziekte brengt ons naar nieuwe, onbekende, nog niet betreden gebieden.
Vraag: ' waartoe word ik door het symptoom gedwongen?'
         ' wat is de centrale thematiek van de ziekte?

Er is een gemeenschappelijke inhoud van tegenpolaire symptomen en achter elk tegengesteld paar staat een eenheid. Kijk polair.
vb. bij constipatie en diarree is dat loslaten.
     bij hoge en lage bloeddruk is dat de vlucht voor conflicten.
     de opschepper en de verlegen mens missen allebei zelfvertrouwen.

Een symptoom maakt de mens heel, doordat het lichaam verwerkelijkt wat in het bewustzijn ontbreekt, maar deze omweg kan het probleem niet definitief oplossen. Want de mens blijft in zijn bewustzijn zolang on-volkomen, totdat hij de schaduw heeft geïntegreerd. Het lichamelijke symptoom is een omweg, maar nooit de oplossing. De mens kan alleen in zijn bewustzijn leven, rijpen, ervaren en beleven. Een symptoom is een voorwaarde voor een stap in het leerproces.

Ieder lichamelijk gebeuren verschaft ervaring. Hoe ver die in het bewustzijn dringt, is niet te voorspellen. Zit je vast in de projectie? Zie je het symptoom als een toevallige, functioneel bepaalde storing, dan begrijp je de aansporingen niet. Een probleem manifesteert zich eerst in de psyche als thema, idee, wens of fantasie. Sta open voor impulsen, stel nieuwe prioriteiten en besef dat je tot nu toe gevolgde levenswijze wankelt.

Verzet bij het thema
Sluit je je af, maak je je op het psychisch vlak ongevoelig, dan roep je de eerste escalatie op. Let op; er is sprake van blindheid voor de eigen problematiek of het ontbrekend principe. Je vergelijkt een uitspraak met je bewuste inhouden en constateert dat dit principe(symptoom) er niet is. En vervolgens als bewijs, dat de interpretatie in jouw geval niet juist is. 
Een juiste graadmeter in dit geval is de mate waarin een uitspraak je raakt, voel je je geraakt, voel je je onpasselijk, voel je angst dan weet je dit moet ik onderzoeken.

Ons heil hangt af van de interpretatie van onze ziektebeelden. De polariteit van ons bewustzijn plaatst mensen in een conflict/spanningsveld tussen twee mogelijkheden. We kunnen kiezen. De stand van onze immuniteit wordt psychisch gestuurd . Wie dus zijn bewustzijn niet wil openen voor een conflict, dat hem in een hevige emotie zou verwekken, moet in plaats daarvan zijn lichaam openstellen voor de verwekkers van de ziekte. Deze zetten zich op bepaalde plaatsen vast, bepaalde probleemgebieden correleren met bepaalde organen.

Het lichaam is de zichtbare uitdrukking van het bewustzijn. Ieder lichaamsdeel en ieder orgaan komt overeen met een bepaalde psychische inhoud, emotie, probleemgebied. Werk met het aan dat orgaan overeenstemmende psychische probleem. Dit vraagt offers; je meningen, overtuigingen en bestaande opvattingen moet je opheffen. We leven in een conflictschuwe periode . Het niet zien van het conflict leidt tot ziek worden. 

Wat zich in het lichaam afspeelt, speelt zich ook de psyche(bewustzijn) af. Maar het lichaam is geen plaats waar het conflict opgelost kan worden. Menszijn heeft plaats in het bewustzijn en weerspiegelt zich in het lichaam.

Afweren betekent niet binnenlaten. De tegenpool van afweer is de liefde. Liefde kan vanuit de meest verschillende gezichtshoeken en op de meest verschillende niveaus worden gedefinieerd, maar iedere vorm van liefde kan altijd worden teruggebracht tot de daad van binnenlaten. In de liefde opent de mens zijn grenzen en laat iets binnen wat tot dan toe buiten deze grens was.

Ik en jij( 'niet-ik')
We noemen de grens meestal 'ik'(ego) en ervaren alles wat buiten de eigen identificatie ligt, als 'jij'(niet-ik). In de liefde gaat deze grens open om een jij binnen te laten, opdat dit jij in de vereniging ook tot een ik wordt. Overal waar wij grenzen trekken, hebben wij niet lief- overal waar wij binnenlaten hebben wij lief. Voor de spelletjes van van het bewustzijn gebruiken wij het woord 'afweermechanismen', die moeten verhinderen dat bedreigend lijkende inhouden van het onderbewustzijn binnendringen.

Iedere afwijzing en afweer van welke manifestatie ook uit de wereld om ons heen, is altijd een uiterlijke uitdrukking van een innerlijke, psychische afweer. Iedere afweer versterkt ons ego, want hij accentueert de grens. Daarom vinden we nee-zeggen altijd aangenamer dan het ja-zeggen. Ieder nee, ieder verzet maakt dat wij onze grens, ons ik bepeuren, terwijl deze grens telkens als wij 'het er mee eens zijn', mistig en vaag wordt- wij bespeuren onszelf niet daarbij.

Afweermechanismen zijn de som van alles , dat ons verhindert om volkomen te zijn. De weg naar de verlichting is makkelijk te formuleren: alles wat is, is goed. Wees het eens met alles, wat is - en jij wordt één met alles, wat is. Dat is de weg van de liefde.

Ja-maar
Ieder 'ja-maar' dat nu opduikt, is afweer en verhindert ons één te worden. Nu beginnen de spelletjes van het ego, dat gebruikt alle middelen, om de eigen afgrenzing veilig te stellen. Zo blijven wij het spel van de wereld spelen. Je kunt tegenwerpen dat ook de afweer goed zou moeten zijn. En dat is juist, hij is goed, want hij helpt ons in een polaire wereld waar zoveel wrijving is, om met deze kennis en inzicht, verder te komen. Maar de afweer is slechts een hulpmiddel, dat door het gebruik zichzelf overbodig moet maken. In dezelfde zin heeft ook ziekte haar bestaansrecht, willen wij haar ooit in genezing(heel-worden) omzetten.

Lichaamseigen afweer
Zoals de psychische afweer zich tegen innerlijke bewustzijnsinhouden keert, die als gevaarlijk zijn bevonden en daarom verhinderd moeten worden om op te stijgen in het bovenbewuste, keert zich de lichamelijke afweer tegen 'uitwendige' vijanden, de zogenaamde ziekteverwekkers en vergiften. Maar toch bestaat er geen vijand, tenzij wij iemand daartoe hebben uitgeroepen. Een aantal mensen demonstreert een grote originaliteit in hun subjectieve voorstellingen van de vijand, dat zijn de mensen met een allergie. De allergie is een overgrote gevoeligheid voor een als vijandig onderkende stof. Het lichaamseigen afweersysteem heeft in verband met het overlevingsvermogen van de mens zeker reden en recht van bestaan. Het immunologische systeem van het lichaam vormt antigenen tegen de allergenen en komt daardoor overeen met een zinvolle verdediging tegen vijandige indringers. Bij de aan allergie lijdende mens wordt deze op zich zinvolle verdediging mateloos overdreven. Hij bouwt een enorme bewapening op en ziet op steeds meer gebieden zijn vermeende vijanden opduiken. De allergie is dan een uitdrukking van hevige afweer en agressiviteit, die naar het lichaam is verdrongen. De allergische patiënt heeft problemen met zijn agressie, die hij niet bij zichzelf herkent en daarom ook meestal niet beleeft. Dit is een verdrongen aspect , dat betrokkene niet bewust bij zichzelf waarneemt. Zowel de agressieve mens als de gelijkmatige mens kan zijn agressie verdrongen hebben.