Eigenwaarde en depressie

Ieder mens kan depressief worden, afhankelijk van de reactie die hij of zij vertoont op een groot verlies of teleurstelling. 

Depressiviteit is met name afhankelijk van de mate waarin(feitelijk dan wel ingebeeld) verlies iemands gevoel van eigenwaarde aantast en van de veerkracht die iemand bezit. Sommige mensen reageren dankzij hun erfelijke aanleg en hun opvoeding adekwaat op gebeurtenissen in hun leven; ze zijn oprecht verdrietig, maar voelen zich gaandeweg weer beteren gaan door met hun leven.

Anderen reageren met intens  en blijvend verdriet, dat zich in verschillende vormen en gedaantes  uit, nog jaren na de ingrijpende ervaring. Hun gevoel van eigenwaarde heeft, zo lijkt het, een zware klap gekregen, die ze nooit meer helemaal te boven komen. Er wordt wel gezegd dat er bij een depressie sprake is van woede of teleurstelling die naar binnen slaat. Dit zou verband houden met een tijd waarin de persoon niets anders kon dan accepteren wat het lot hem bracht.

Als de depressieve persoon een gezonde reactie vertoonde, zou hij woedend uithalen naar de oorzaak van zijn verlies of een passende uitlaatklep vinden voor zijn verontwaardiging. Het zelfbeeld heeft echter een klap gekregen en gerechtvaardigde woede of wrok worden vervangen door een gevoel het verlorene niet waard te zijn, dan wel door schaamte of zelfhaat.

Op het moment dat de innerlijke omslag plaatsvindt, is de persoon zich daar mogelijk niet van bewust. Woede wordt terzijde geschoven en voor de nabije toekomst vervangen door een laag zelfbeeld en een algehele gevoelloosheid voor wat betreft de verandering. De beschikbare energie van de persoon in kwestie zal laag zijn, omdat de gevoelens worden afgeschermd en daarmee ook de energievoorraad van de bodymind.

Een depressie is in de eerste plaats een patroon dat overwonnen moet worden en niet een reeks herinneringen die moet worden geïntegreerd.

Het zelf probeert bij een depressie actief de bedreigend geachte gevoelens op afstand te houden en het bewustzijn heeft de overhand. In het geval van chronische vermoeidheid, verhoogde bloeddruk, migraine, prikkelbaaredarmsyndroom, fantoompijn, fibromyalgie of vergelijkbare aandoeningen maken de afgesplitste gevoelens zich op indringende wijze bekend.

De depressieve persoon is echter voortdurend neerslachtig. Hij kan langdurig wanhopig verdrietig zijn en op een ander moment blij, maar het 'rotgevoel' overheerst. Dat komt doordat de onderliggende gevoelens zijn stilgezet. Het overwinnen van een depressie vraagt om een meer actieve, bewuste inspanning terwijl de andere aandoeningen primair van de persoon vragen om zich open te stellen voor verzoening met de afgewezen gevoelens.

Medicijnen kunnen het serotineniveau in de hersenen verhogen en kan sommige mensen helpen, maar doet niets aan de gevoelskwesties in het lichaam. Een gevolg van het gebruik ervan kan zelfs een verdoving van gevoelens zijn, wat niet niet altijd welkom zal zijn. Als de onderliggende emotionele kwesties echter niet worden aangepakt, zal de energetische oppepper het gebrek aan eigenwaarde van de persoon of zijn algehele gevoel van hulpeloosheid alleen maar versterken.

Zelfs tijdens een depressie kent de bodymind manieren om zichzelf te beschermen: als je geen energie hebt en tot niets komt, kun je jezelf ook geen schade toebrengen. In plaats van ons te verlaten op pilletjes en ons alleen met de symptomen van de kwaal bezig te houden, zouden we moeten 'luisteren' naar de depressie  en naar de boodschap die de symptomen ons geven. het rotgevoel en de wanhoop van de depressie zijn een aanwijzing dat er vanbinnen iets helemaal fout zit; Als we niet naar deze boodschappen luisteren en we de diepere betekenis  ervan niet onderzoeken, zal de persoon daarbinnen nooit volledig zichtbaar worden.