Startpagina

De innerlijke reis is de reis naar de werelden buiten ons ego
te bereiken door middel van aandacht, concentratie en meditatie. 

'Goedemiddag',zei ik.
'Goedemiddag', zei de vos.
Weet je wat mij dwars zit?
Nou?

Een tijdje geleden las ik het verhaal van de kleine prins. En ik kreeg daarbij hetzelfde gevoel als wanneer ik de Bijbel of een ander religieuze tekt lees. 

Welk gevoel?
Alsof ik iets belangrijks mis. Alsof ik een bloem ruik zonder geur. Of de zon zie zonder warmte te voelen.

'Of een kippetje eet zonder iets te proeven', zei de vos peinzend.
Als ik de kleine prins nu eens in levende lijve zou kunnen zien, zuchtte ik, dan zou ik alles veel beter begrijpen.

'Jij verkijkt je op de buitenkant', antwoordde de vos.
De buitenkant?
Ja.

Maar hoe kan iemand nu de binnenkant van iets zien?
'Door voorbij de buitenkant te kijken', antwoordde hij.
Wat kan nu belangrijker zijn dan zélf de kleine prins te zien wandelen en horen praten met de mensen!

'Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar', zei de vos. Kun je geloof zien?
Nee.
Kun je hoop zien?
Nee.
Zo is ook de kleine prins  onzichtbaar. Je ziet hem pas buiten als je hem binnen gevonden hebt.
Waarbinnen?
Binnen in jezelf. Zolang je je verkijkt op uiterlijke dingen, zoals we vaak doen, zul je de kleine prins niet herkennen. 

'Mensen die alleen de buitenkant van de dingen zien, kennen zichzelf niet', zei de vos. Zelf zit een mens immers aan de binnenkant.
Peinzend keek ik naar de vos. Toen zei ik:
'Ik heb eens iemand met een hele mooie buitenkant ontmoet...'
En? vroeg de vos.
Ach,bloosde ik. Ik weet niet of zij zichzelf wel kende. Maar ik voelde mij in ieder geval  niet door haar gekend.
'Je kunt alleen gekend worden door iemand die zichzelf kent', zei de vos.
Buitenkantmensen weten van het prinsje geen kwaad. Daarom blijven ze alleen.
'Hoe ontdek je de kleine prins', vroeg ik. 
De kleine prins verwelkomen betekent jezelf waarderen om wie je van binnen bent, niet om hoe je er van buiten uitziet.
'Daar heb je anderen dus niet bij nodig', concludeerde ik.
'Zo is het ook niet', antwoordde de vos. Niemand kan zichzelf zomaar aanvaarden. Jezelf waarderen betekent jezelf de waardering  van andere mansen gunnen. Hun waardering echt in jezelf toelaten.

'Mensen kunnen op een heleboel verschillende manieren aan uiterlijke dingen vastzitten', zei de vos.
Zoals de man die in drank zijn troost zocht, maar zijn werkelijke troost en hulp in het kleine prinsje niet kon verwelkomen.
'Ja', zei de vos, 'wie verslaafd is kan niet geloven dat hij de moeite waard is'. Die kan zijn eigen vriend niet zijn. Een verslaafde is niet thuis bij zichzelf en zoekt daarom voortdurend onderdak in iets anders. Die zoekt zijn ziel in de fles. Die zoekt troost in vergetelehid.

Proberen te vergeten helpt niet, je moet jezelf vergeven. Terwijl ik dit zei, trokken er ineens allerlei beelden aan mijn geestesoog voorbij.
Fouten en misstappen. Hoe ik mezelf veroordeelde en strafte. Hoe  ik een nieuw begin wilde maken en mijn schuldgevoelens vasthield.
'Ik kan mezelf niet vergeven', zei ik.
Waarom niet?
Omdat ik dan moet erkennen dat ik dronken was, zodat ik mij nog meer ga schamen.

'Ik wist niet dat geluk zo moeilijk was', antwoordde de vos.
Moeilijk?
Voor een vos die gewend is om te vangen is het moeilijk om te leren ontvangen.
Geluk is als een kip met adelaarsvleugels. Je hebt er geen grip op. De kleine prins is wel de schat van elk mens maar niemands bezit. Dat begrijpen mensen niet. Ze verdoen hun tijd met verzamelen wat niet verzadigen kan.
Hoe moeilijk is het voor een rijke om het koninkrijk van het prinsje te zien!

Bezeten door bezit.
Wat maakt het uit om de sterren te bezitten als je daarbij het kleine prinsje verliest? Niet wat een mens heeft, maar wat hij geeft is wezenlijk.

Als je veel hebt, dan  bén je iemand !! Ik realiseerde mij hoe belangrijk dingen voor mijzelf waren. Hoe ik me niet voor kon stellen te leven zonder een heleboel dingen die onmisbaar leken.
'Ja', zei de vos,' iemand zei eens: geen ding is een mens lief zonder een lief mens'.
En dat was ook weer waar.

'Zie je', vervolgde de vos, 'zo zitten de mensen alleen op hun kleine planeetje'. Hun leven aan de buitenkant groeit en groeit terwijl ze van binnen steeds kleiner worden. Er is geen ruimte voor de kleine prins.

'Waar wil de prins mij ontvangen?' vroeg ik.
'In de woestijn', antwoordde hij.
In de woestijn?
Ja. de plek waar de uiterlijke dingen ons in de steek laten. Waar we arm worden. Waar we vatslopen.
Dat klinkt niet erg aantrekkelijk, vind ik. De woestijn is dor en leeg en uitgestrekt. Er is geen afleiding.
'Precies', zei de vos instemmend. Dan zien we dat er meer is. Daar ontdekken we dat slechts weinig dingen belangrijk zijn, behalve dat éne wezenlijke ding dat we zo vaak over het hoofd zien.

De kleine prins?
Ja. 

Over de woestijn.
De woestijn staat voor eenzaamheid.
De woestijn is dor en leeg en uitgestrekt.
In de woestijn heb je niets om mee te vergelijken.
We kunnen er contact krijgen met de onzichtbare wereld.
Bij de woestijn hoort het getal 40.
Veertig dagen van afzondering om te komen bij je diepste zelf. 
Daar ontdek je dat slechts weinig dingen belangrijk zijn, behalve dat éne wezenlijke dat  we zo vaak over het hoofd zien. 

'De woestijn brengt tot inkeer , maakt het hoofd op magische wijze leeg.' 

Als je dichtbij je eigen hart komt, lijkt het alsof je opnieuw geboren wordt.
Als je vlucht, als je zelf niet echt wilt vinden, als je weer terugvalt op de uiterlijke dingen dan ben je er nog slechter aan toe dan in het begin.

Ontkenning maakt de dingen groter.
Wat kan ik dan met ze doen?
Ze aanvaarden. Want als de dingen je leven beheersen, verstikken ze je innerlijk.
Aanvaard je ze dan krijg je er zeggenschap over. Dan kun je veranderen.

Zolang je probeert te zijn wie je niet bent, kun je niet veranderen.

Spiritualiteit.
'De mensen zijn vergeten wat het betekent om spiritueel te zijn', zuchtte de vos.
Wat betekent dat ?
Verbonden zijn.
Maar waarom zijn er religies die zich niet met elkaar verbonden voelen?
Omdat die mensen  de kleine prins alleen van horen zeggen kennen. Hij is wel bij hen, maar zij zijn niet bij hém. Hun religie is een protocol geworden.

uit:

'De kleine prins'  Antoine de Saint-Exupéry
'Das eigentliche ist unsichtbar'  Eugen Drewermann
Der Kleine Prinz tiefenpsychologisch gedeutet.
'Op reis met de kleine prins' Jean-Jacques Suurmond 

De theorie van de archetypen.
Archetypen zijn beelden die  we nodig hebben om spiritueel weer in evenwicht te komen. De wetenschap en de religie zijn te eenzijdig gericht op  het geestelijk en controle.
In de synthese  van die twee kunnen de natuurlijke en geestelijke kanten van de mens zich verbinden tot een geheel.
Daarvoor moet ook het traditionele, vaderlijke godsbeeld worden aangevuld en vernieuwd.
De kennis en ervaring die daarvoor nodig is kan worden gevonden in dromen, sprookjes en de beelden uit de alchemie.

Archetypen en het sprookje' De kleine prins'.
Archetypen zijn psychische grondstructuren die steeds weer in mythen, verhalen en dromen naar boven komen. Maar de archetypen zijn ook een soort godsbeelden die laten zien welke diverse elementen God omvat.

De Anima: het moederlijke archetype, dat in onze cultuur sterk verdrongen is voor de Animus, de mannelijk- geestelijke component in God.

De eeuwige jongeling: een voortdurende vernieuwende kracht, die geen emotionele bindingen aangaat, maar wel bevrijding brengt.
De opgave voor onze westerse cultuur is het bewust verbinden van de moederlijke kwaliteit met dat van de eeuwige jongeling. Vrijheid en jeugdige vernieuwingsdrang moet je invoegen in maatschappelijke en emotionele bindingen en op deze wijze volwassen worden.

De huidige natuurwetenschap is een spiegelbeeld van het christendom, het is de mannelijke geest die het lichaam en de natuur probeert te beheersen. Maar nieuwe ontwikkelingen als kwantumwetenschap en de chaostheorie laten zien dat dat niet mogelijk is. De natuur is te grillig en te ingewikkeld om te kunnen controleren.
Daarom is een nieuwe houding tegenover de natuur nodig, waarin niet alleen rationaliteit, maar ook gevoel en intuïtie een rol spelen. Om dan tenslotte een verbinding aan te gaan, het natuurlijke, waar het lichamelijke bij hoort en het geestelijke. 

De mythologie vertelt ons over het moedig aangaan van uitdagingen.
Mythen zijn archetypische verhalen die op een eenvoudige en rechtstreekse wijze de kern van ons bestaan raken. Ze herinneren ons aan ons diepste verlangens en onthullen onze verborgen krachten en krachtbronnen.

Mythen zijn ook overzichtskaarten van onze ware aard, paden die ons als mens met elkaar, met de natuur en met de kosmos verbinden.
voorbeeld: de Griekse mythe van Medusa illustreert de kern van een trauma en beschrijft de weg naar transformatie. In deze Griekse mythe veranderen degenen die Medusa recht in de ogen kijken in stenen beelden... Ze raken bevroren in de tijd. Deze mythe leert ons dat we trauma's alleen transformeren als we de directe confrontatie vermijden.

Deze mythe verbergt nog meer:
Uit Medusa's wond komen twee mythische figuren tevoorschijn: Pegasus, het gevleugelde paard, en de eenogige Chryasor, de strijder met het gouden zwaard. Het gouden zwaard vertegenwoordigt de doordringende waarheid en helderheid. Het paard is een symbool van het lichaam en instinctief weten. De vleugels symboliseren transcendentie. Samen verbeelden ze transformatie via het 'levende lichaam'. Deze aspecten vormen de de archetypische kwaliteiten en bronnen die een mens moet mobiliseren om de Medusa (de angstparalyse) die trauma heet, te genezen.

uit: 'De stem van je lichaam'    Peter A. Levine
 

Archetypische helden van alle culturen zijn figuren, die een innerlijke reis hebben gemaakt.
De Mesopotamische koning Gilgamesj en de Griekse helden Herakles en Odysseus brachten de reis van de held in kaart door duistere obstakels het hoofd te bieden, en door hun wilskracht te bevrijden van alle aardse krachten, vooral van hun eigen angst en twijfel. Daarna ontstonden in de westerse cultuur vele andere mythische figuren en legendes, zoals koning Arthur en zijn ridders van de Ronde Tafel, omdat mensen helden nodig hebben die in staat zijn om het alledaagse te overstijgen en uit te schakelen.
Binnen de sfeer van het alledaagse zetelt een duisternis die goed gedijt op onze overlevingsangsten. De angst dat we niet kunnen overleven op deze wereld, dat we onszelf niet kunnen voorzien van voedsel, kleding en een dak boven ons hoofd is de zwakste schakel in de menselijke psyche. Als die kwetsbare schakel wordt gebroken vinden we het moeilijk om op onze eigen bestemming te blijven vertrouwen. En dus voelen we ons aangetrokken tot iconen die een reis hebben volbracht, waarvan we op de een of andere manier ook weten dat het ook de onze is.

Mytisch of echt, zij hebben zich die kracht toegeëigend; ze kennen hun lotsbestemming, en ze worden geleid door een duidelijke code van innerlijke waarheid. Ze behoren tot degenen die hun hoogste potentieel hebben waargemaakt. Mensen worden al eeuwen lang door dit aura aangetrokken, omdat ze dromen over zo'n duidelijke identeit te bereiken en de macht die zo' verfijnd zelfrespect uitstraalt.

Jezus en Boeddha.
Howel mythische helden menselijke dromen van romantische en aardse avonturen belichaamden, boden leraren als Jezus en Boeddha rolmodellen voor sprituele perfectie; zij putten daarbij uit hetzelfde verlangen naar innerlijke autoriteit te bereiken over innerlijke obstakels, waardoor mensen zich tot mythische helden voelden aangetrokken. Jezus en Boeddha waren natuurlijk echt, maar de volmaaktheid die ze vertegenwoordigden groeide na hun dood tot mythische proporties.

Ze inspireerden tot de reis naar binenn omdat ze allebei op hun eigen manier onderwezen: dat de zuiverste weg op aarde de weg was die je naar jezelf toe, niet van jezelf af, leidde.